Acuut zoolverlies

Zonder enige waarschuwing laat de zool van mijn bergschoen los. Op de eerste dag van een lange bergtocht. Geen schoenmaker te bekennen. Met tape en touw halen de schoenen het einde van de bergtocht. Het zal hun laatste tocht zijn.

Thuisgekomen lees ik in de krant een artikel van Karel Knip* (met dank voor de titel). Ook hij verliest spontaan de zool van zijn wandelschoenen. Bij navraag blijken we niet de enigen te zijn. 'Links en rechts blijven duimendikke zolen in de natuur achter'.

Karel Knip raadpleegt ervarings- en schoenendeskundigen. Sinds 1935 wordt voor bergschoenen de Vibram-zool gebruikt. In het begin braken deze zolen wel eens. Maar tegenwoordig zijn ze heel slijtvast. Sinds de jaren zeventig is de loopzool van polyurethaan in gebruik. Deze zolen zorgen voor een goede schokdemping, maar zijn totaal niet slijtvast. Er wordt een Vibram-zool onder gelijmd. De lijm is goed, maar het polyurethaan bevat weekmakers die de lijm langzamerhand oplossen.

'Hoe minder de schoen gedragen wordt hoe sneller dat gaat; het verstand staat er bij stil. Zoals de band van een fiets waarop niet gereden wordt. De moderne bergschoen waarop drie jaar niet is gelopen, die is feitelijk opgegeven'.

Alle reden dus om de schoenen aan de voeten en niet in de kast te laten slijten. Dus ga lekker op stap.

* NRC Handelsblad, Karel Knip in de rubriek 'Alledaagse wetenschap van 21 juni 2009: Acuut zoolverlies'.


Stefan Horn
september 2009